Even een inhaalslag van de eerste dagen Italie

9 juli

Noord Italië
Het was best even slikken bij het verlaten van Brion, een heerlijk rustig plekje. We zijn goed tot rust gekomen en vonden het niet nodig om ons in te spannen. Nu moesten we op zoek gaan naar overnachtingen. We zijn vertrokken richting Annecy. We wilden vooral geen tolwegen, maar mooie rustige routes. Dat betekende veel kronkelwegen. De heuvels werden vanzelf bergen. En eenmaal de Chamoise tunnel door zaten we in de Hautes Alpes. Prachtig om ineens in die bergen te rijden. We reden door richting Annecy. Het meer van Annecy was gruwelijk druk. Vol toerisme….ongelooflijk druk. Jammer, het meer zelf omsloten door de bergen zag er prachtig uit, maar het overvolle toerisme maakte het voor ons minder aantrekkelijk. We hebben de stad ondanks de mooie verhalen overgeslagen.
We zijn doorgereden naar Ugine. Daar op zoek naar een overnachting. Het was al tegen zeven uur en met name ik was het weer enorm zat. We wilden geen overvolle plaats en ook niet langs een weg zitten. We reden het plaatsje Ugine dus in en stopten bij een twee sterren hotel. De beheerder hing in een luie stoel voor de tv en vertelde dat hij nog wel een kamer had voor 68 euro. Er kwam nog wel toeristen belasting bij en 7,50 per persoon voor een eenvoudig ontbijt. Dat werd hem dus niet. Tjonge zeg en dat voor een twee sterren hotel dat muffig ruikt.
Van het VVV om de hoek bij het hotel kregen we een boekje mee met B&B’s. Wij op zoek met mio a.d.h.v. de adressen die er in stonden. De postcode gold voor het complete uitgestrekte gebied dus dat had geen zin.

Het eerste adres kostte ons ruim een half uur en was niet te vinden, het tweede adres hetzelfde probleem en mijn humeur werd om op te schieten. Ik ben hier zo slecht in………ik werk eraan hoor, maar jee wat ben ik hier slecht in. Aan John vertelde ik dat na nog 3 avonden op deze manier ik op weg zou zijn naar huis. En John maar grijnzen….grrrr. Uiteindelijk pakte Mio het derde adres. We gingen vanaf een dorp direct de bergen in. Een route die af en toe geen vangrail kende, ook hier brak mijn vrolijke bui van die ochtend. Moest ik nou voor een overnachting in de afgrond belanden? We gingen hoger en hoger en de route door de bergdorpjes ging door steeds smallere straatjes.
Het eerste B&B waar we aankwamen in Montmin was vol. Ook dat nog dacht ik en dat was kennelijk van mijn gezicht te lezen. De eigenaresse vertelde dat er nog een B&B wat hoger op de berg zat en die konden we ook vast proberen. Dus verder klimmen met het autootje. Eenmaal aangekomen bleek dat er eigenlijk geen plek was want ze had kleinkinderen te logeren. Ik moet wat wanhoop uitgestraald hebben. Het was al 8 uur en ik gaf het op. Ze nodigde ons binnen uit en zei dat ze de kinderen bij elkaar op een kamer zou doen, dan hadden wij toch een kamer als wij dat geen probleem vonden. Wat een gastvrijheid en vriendelijkheid van Kiki. Een lieve dame die zelfs probeerde om Engels te spreken. En dat alles voor 40 euro met ontbijt!! En dan heb ik het nog niet over het uitzicht!!! We waren omringd door de Alpen, het huis was tegen een helling geplakt, waanzinnig mooi en het onthouden waard!!

Maar we waren er nog niet, er moest nog gegeten worden. Kiki legde uit dat zij de kamer op orde ging maken en vertelde waar we een restaurant konden vinden. Het was op zo’n 200 meter afstand, we maken er niet te veel woorden over vuil, maar we hebben er bijna 40 minuten over gedaan om het te vinden. Berg op berg af……….zelfs met de auto…..ik moet nodig een Frans cursus gaan volgen. In het restaurant probeerden we in gebrekkig Frans uitleg van het menu te vragen, onderbreekt ze ons en vraagt of we het soms ook in het Nederlands konden…Grappig.
De eigenaresse bleek getrouwd met een Fransman en uit Leiden te komen.
Het was een bijzondere avond al met al, leuke mensen leren kennen, vooral erg vriendelijke mensen. Zelfs de kerkklok vlak bij het huis was zo vriendelijk om elk uur twee keer te laten horen hoe laat het was……

Na een heerlijk ontbijt, met voor mij zalige plaatselijke bergkaas, zijn we op weg gegaan naar Italië.
Onderweg zijn we zo’n 800 meter voor de tunnel gestopt om een waterval te bezichtigen en een uitzicht op de ijsvelden van de Montblanc (4800mtr hoog). Het was een erg gezellig restaurantje gelegen bij een prachtige waterval. Heerlijke eigengemaakte verse vruchten taarten!
We zijn via de tunnel van de Montblanc gereden, dat was op advies van Kiki en haar dochter. We hebben de route door de Gorges de L’Arly gereden. Prachtig zo door de bergen. De tunnel zelf is enorm duur (36 euro) en zou ik toch een volgende keer vermijden. Op de een of andere manier benauwd hij me. Hij is erg lang en onderweg krijg je via je auto radio instructies m.b.t. de regels in de tunnel. Niet zachter dan 50km p/u en niet harder dan 70. 150 meter m.b.v. blauwe lichten afstand houden etc. En vooral voor de veiligheid je radio aanhouden. Voelt toch niet echt relaxed vind ik. Eenmaal er uit rijd je Italie in.

Wat zie je hier veel kastelen op bergtoppen, ze lijken om de zoveel 100 meter op een bergtop geplakt te zijn of tegen een bergwand. De boeken er op nalezend zijn het overwegend overblijfselen van de Romeinse tijd. Dat moet druk geweest zijn met al die kasteelheren.
Wat me enorm tegenviel was de troosteloosheid van veel dorpen. Gehavend, onverzorgd, troosteloos en kleurloos. Wat had ik een andere voorstelling gehad. De skigebieden die we passeerden waren druk en vol met appartementen en hotels. Ook hier wilden wij eigenlijk geen overnachting. Hoe kieskeurig kan je zijn. Verder doorgereden tot we net Montjovet uit reden (de route naar Turijn). We zagen er langs de weg een verwijzing voor een B&B in een klein dorpje bij deze afslag. Niet meer dan een straatje eigenlijk. Er was nog plek, we hebben een heerlijke kamer voor 2 nachten . Vanavond na het eten een cappuccino op………een echte!


10 en 11 juli
Val di Gressoney

We zijn ‘s morgens door de eigenaresse Marie verwend met een heerlijk ontbijt. Ze had zelfs zelfgebakken koeken en daar kregen we ook ieder een bordje van vol. Leg dan maar eens uit dat je bij het ontbijt geen koeken eet….ze had ze zelf gebakken en ze waren nog warm…
We gingen de route naar Gressoney rijden, een prachtige route langs kleine dorpjes in de bergen en de vallei. Allereerst kwamen we bij Forte die Brard. Een groot middeleeuws Fort dat in erg goede staat was. Wij de wandeling er naar toe gemaakt……is ie op maandag gesloten. Helaas, dan even een wandeling in het pittoreske dorp. Onze volgende stop was bij Issmime. We hebben er vlakbij een Romeinse brug koffie gedronken.

De route langs alle dorpjes was ongelooflijk bijzonder. We reden dal in dal uit en berg op en af. Ontzettend mooie uitzichten over de bergen van de Alpen. Toen we bij een uitkijkpunt waren gestopt voor foto’s dacht ik dat ik vuurwerk hoorde, bleek dat een stuk verderop rollend gesteente te zijn. We zijn de route tot het eind uitgereden en dat was het skioord Tschaval. We keken op de besneeuwde toppen van de bergen. Er gaan verschillende wandelroutes de bergen in een wij besloten er een te nemen. Wat een bloemen onderweg! Er stond van alles in bloei en veel van deze bloemen zoals de korenbloem heb ik gewoon in de tuin staan. Velden vol, werkelijk prachtig! Overal vlinders, als je liep dan bleven ze je volgen. Kleine blauwtjes en bruine vlinders. Het pad liep langs een snelstromend bergstroompje…..nou ja stroompje….je zou er niet zomaar uitkomen vrees ik. Het begon als een stroompje in de bergen en het was beneden een kolkend water. We zijn tot vrij hoog gelopen en hadden erg mooie vergezichten.
Het pad was smal en vol keien, dus het afdalen vond ik iets minder met dat kolkende water beneden me. Maar de vergezichten maakten alles goed.
Na de wandeling zijn we terug gereden naar het dorp ervoor, Gressoney-st Jean. Het staat bekend om zijn huizen in Walserland stijl (donkerbruin met veel balustrades) en klederdracht. Helaas geen klederdracht gezien. We hebben er aan het meer even wat gedronken en door het dorp gewandeld. Ontelbare straatjes met vakmanshuizen. We zijn er ook naar het kasteel op de berg geweest, helaas ook deze in de steigers. Maar de kasteeltuinen waren prachtig.

Op de route verder terug zagen we een arrenslee op een balkon staan, daar moest ik natuurlijk een foto van maken. Bij Pont st Martin zijn we gestopt voor een wandeling door de stad en voor het bezichtigen van de oude Romeinse brug. Helaas staat er heel veel nieuwbouw omheen. De valli di Gressoney is zeker de moeite waard van een dagtocht. Prachtig om er te wandelen en om de typische huizenbouw te bewonderen. Wel viel ook hier in de kleine bergdorpjes ons weer de somberheid op van veel huizen en de staat waarin ze verkeerden.

We treffen het echt. Kastelen gesloten of in de steigers en volgens ons wordt er overal in Europa aan de weg gewerkt waar wij rijden. In België begon de pret (deviatie), toen Frankrijk met déviation en nu ook in Italië zelfs in de bergdorpen (deviatione). In Engeland zou ik dus meteen een deviation verwachten. Hoe komen wij in Nederland dan aan het woord omleiding…..? In ieder geval begrijpen we precies wat er bedoeld wordt en volgen we telkens weer braaf de nummers van de omeleidingen en raakt Mio standaard van slag. Het vervolg van de reis met vast nieuwe omleidingen wordt richting Portofino. Bij nader inzien slaan we Turijn over, we gaan liever iets ondernemen in kleine plaatsjes.